Rozdział 5

            Katie wstała po dziesiątej rano, a raczej została obudzona chrapaniem Lary, która przez prawie pół nocy starała się w jakiś sposób rozładować nerwy. Nigdy dotąd nie widziała swojej przyjaciółki w tak złym stanie, jedyne co było pocieszające to fakt, że weekend jeszcze się nie skończył.

            Nagle rozległo się pukanie do drzwi, blondynka przekręciła się tylko na drugi bok mówiąc coś niezrozumiale pod nosem. Nic nie było w stanie jej teraz obudzić. Rudowłosa zarzuciła na siebie szarą dresową bluzę i zeszła na dół zobaczyć kto przyszedł. Będąc na ostatnim stopniu potknęła się o postawioną szczotkę.

            - Cholera jasna! Kto tu to postawił?! – wyrwało jej się.

            Poprawiając obuwie domowe jedną ręką, drugą otworzyła drzwi i nieco się zdziwiła widokiem osoby, która przybyła.

            - Fabien? Co ty tu robisz? – zapytała zdziwiona.

            Chłopak był nieco speszony widokiem rudowłosej dziewczyny ubranej w krótkie dresowe spodenki i bluzę, a do tego z rozkopanymi włosami.

            - Chciałem porozmawiać z Larą. Wydaje mi się, że muszę jej coś wyjaśnić, bo mam wrażenie, że ma do mnie o coś żal. – wyjaśnił chłopak.

            - Gdyby nie to, że śpi zaprosiłabym cię do środka, a w obecnej sytuacji nie mam pojęcia za ile wróci do żywych – zażartowała Katie.

            - To daj mi znać jak się obudzi, zadzwonię do niej – pożegnał się i poszedł w swoją stronę.

***

            Dwie godziny później Lara przebudziła się i otwierając jedno oko dokładnie rozejrzała się po pokoju. Miedzianowłosa siedziała ze skrzyżowanymi nogami na dość sporym parapecie i czytała książkę, była tak pochłonięta tym zajęciem, że zdawała się być wyłączona z realnego świata.

            - Która godzina? – zapytała Lara.

            - Koło dwunastej, a właśnie miałaś gościa – odparła – Fabien chciał z tobą porozmawiać.

            Te słowa podziałały na blondynkę niczym kubek mocnej czarnej kawy, momentalnie resztki snu uleciały i szybko usiadła na łóżku. Katie nie umiała nic wyczytać z jej postawy, dlatego też nie wiedziała czy to dobra wiadomość czy jednak niekoniecznie.

            - Mówił czego chce? – zapytała nie kryjąc przy tym złości.

            - Nie. Po prostu wyślij mu smsa – odpowiedziała i wyszła z pokoju.

                   

            Katie idąc do kuchni dostrzegła swojego ojca rozmawiającego ze Stevenem, do jej uszu dochodziły tylko strzępki słów. Zrozumiała tylko tyle, że mówią o jakimś zabezpieczeniu, ale wszyscy mogą być spokojni.

            Przechodząc przez próg miejsca do którego zmierzała, z jej gardła wyrwał się krzyk. Jak gdyby nigdy nic w kuchni pod oknem siedział czarny pies, ten sam którego widziała wczoraj, a do tego wszystkiego bacznie ją obserwował. Spojrzała na niego i poczuła się sparaliżowana, nie mogła się poruszyć ani wydać żadnego dźwięku, przeraziła się tym faktem A co jeśli on zrobi jej krzywdę? Do tej pory nikt nie przyszedł sprawdzić co się stało, było to zastanawiające.

            - Tym razem nie musisz się niczym martwić – usłyszała w swojej głowie.

            Po tych słowach zwierzak zniknął i wróciła jej władza nad własnym ciałem. Dziwnym to było zjawiskiem, czuła się niczym żywa woskowa lalka. Mogła patrzeć i odczuwać bodźce ale nic poza tym.

            - Nic z tego nie rozumiem… Chyba czeka mnie wizyta u psychiatry – zaczęła mówić do siebie pod nosem.

            - Psychiatra nic tu nie pomoże – znów usłyszała głos.

            Katie rozejrzała się po kuchni ale nikogo i niczego nie dostrzegła, tym samym zaczęła poważnie rozważać czy to nie efekt stresu. W końcu niedawno znalazła w swoim domu trupa, jakiś nieznajomy mężczyzna zaczepił ją i Larę mówiąc coś o czarnym psie, Trevis zaatakował ją siekierą, tego było zdecydowanie za dużo jak na tak krótki czas.

            Wróciła do pokoju niosąc dwa kubki z gorącym płynem, jej przyjaciółka nawet tego nie dostrzegła gdyż była pogrążona we własnych myślach. Miedzianowłosa postawiła naczynia na stoliku nieopodal łóżka, w tedy też blondynka wyrwała się ze swoich rozważań.

            - Coś się stało, że tak pobladłaś? – zapytała.

            - Tak, nie… nie wiem. Chyba odczuwam stres ostatnich dni – mówiąc to usiadła na łóżku – A napisałaś do Fabiena? – chciała zmienić temat.

            - Nie… Nie mam o czym z nim rozmawiać, przecież wszystko jest już jasne, tak? On woli tą całą Liran. I co przyjdzie mi to powiedzieć? – wstała i zaczęła chodzić po pokoju.

            - A nie dziwi cię jego zachowanie? Jakby było wszystko takie jasne to przyszedłby się tłumaczyć? – próbowała na chłodno przemówić jasnowłosej do rozumu.

             - Nie obchodzi mnie to. Jutro idziemy do szkoły, jak coś będzie chciał to się odezwie. Temat uznaję za zamknięty – skwitowała.

***

            Późnym popołudniem Katie wybrała się na samotny spacer, jej przyjaciółka niedługo po wymianie zdań pojechała do domu tłumacząc, że musi się pouczyć, a nie ma swoich notatek.

            Na dworze było ciepło mimo że niebo było przykryte warstwą chmur i tylko czasem przebijało się przez nie słońce. Postanowiła wybrać się nad jezioro, które znajdowało się za pobliskim zalesionym pagórkiem, często tam chodziła kiedy musiała sobie coś przemyśleć. To miejsce miało swój urok, ogrodzone ze wszystkich stron drzewami rodziło poczucie bezpieczeństwa dla osoby tam przebywającej. Skierowała się w stronę pomostu, gdzie znajdowała się drewniana ławka z solidnym oparciem, tak jakby ktoś wybudował ją specjalnie po to aby móc wygodnie usiąść i zatopić się w myślach.

            Wszystkie te wydarzenia, które miały miejsce w ostatnich dniach naprawdę nią wstrząsnęły, chociaż nie chciała tego okazywać. Nie lubiła słabości w swoim wykonaniu, wiedziała, że i tak nikt by jej w tym nie pomógł, musiała sama uporządkować sobie wszystko po kolei.

            - Dlaczego to nie jest takie proste? – zapytała sama siebie wiedząc, że i tak nikogo tu nie ma.

            - Takie jest właśnie życie – usłyszała.

            Szybko się rozejrzała w poszukiwaniu źródła dźwięku, okazało się, że tak jak przypuszczała jest tutaj sama. Kolejny raz tej niedzieli miała omamy słuchowe, to ją bardzo zaniepokoiło.

            - Jeszcze słyszę głosy, super… Psychiatryk jak nic otwiera przede mną już swoje wrota – stwierdziła z niesmakiem.

            - Nie lekceważ tego daru – znów zabrzmiał męski głos.

            - Daru?! Schizofrenia nie jest darem, to choroba! – pomyślała w duchu, karcąc się jednocześnie, że poddaje się objawom choroby.

            Miała już serdecznie dość tego dnia, dlatego też wróciła do domu zastanawiając się czy powinna komukolwiek mówić o tym co się działo, a raczej że słyszy głos. A co jeśli z czasem będzie to narastać i osiągnie taki stopień, że nie będzie mogła się na niczym skupić? I dlaczego miała przy tym omamy wzrokowe w postaci psa, którego już widziała trzy razy.

            - A może… - szybko jednak pokręciła głową, to o czym pomyślała było przecież niedorzeczne.  

********************************

Uhhh rozdział 5 już jest, trochę spóźniony ale jednak. Mam kilka bardzo ciekawych pomysłów na następne wpisy i myślę, że nudno nie będzie ;)  Rozdział 6 planowany na koniec listopada.