Rozdział 3

            Burza trwała całą noc, zniszczenia jakie przez nią powstały były dość poważne. Połamane drzewa pozrywały wiele linii energetycznych oraz telefonicznych. Kilka domów straciło dachy, które zazwyczaj lądowały na ulicach, ale niestety także na zaparkowanych w pobliżu autach. Lista strat jakie poniosło miasto była długa i wymienienie wszystkiego zajęłoby sporo czasu.

            Postać, która dobijała się do drzwi jeszcze kilka razy ponawiała swoje próby.

Lara co jakiś czas wybierała numery alarmowe, jednak bez pożądanego efektu. Katie z pomocą przyjaciółki przestawiła komodę pod drzwi obawiając się, że nie wytrzymałyby całonocnego dobijania się. Po kilku godzinach zapadła cisza, dziewczyny nie wiedziały czy odetchnąć z ulgą czy traktować to jako zły omen. Zmęczenie wzięło jednak górę i kilka minut później obie zasnęły, dzierżąc nieustannie w dłoniach swoje narzędzia obronne. W świetle błyskawic chłodny metal trzymany za rękojeść przez Katie połyskiwał jasno.

            Krzyk dobiegający z salonu obudził dziewczyny, które nie myśląc wiele  od razu skoczyły na równe nogi. Zanim opuściły pokój w którym spędziły noc musiały przestawić barykadę spod drzwi, w tedy też poczuły jak bardzo są wykończone oraz pozbawione sił.

          Miedzianowłosa otworzyła drzwi, jednak nie spodziewała się tego co tam zobaczy. Na ścianie obok schodów widniał namalowany czerwoną farbą napis, głoszący „śmierć jest blisko”.

- Chyba miałyśmy szczęście – powiedziała Lara, po tym jak zobaczyła wiadomość.

- Ciekawe na jak długo – odparła Katie schodząc po schodach.

Widok jaki zastały dziewczyny po wejściu do salonu mroził krew w żyłach. Matka Katie stała przerażona pod ścianą tuż obok wejścia do pokoju, to jej krzyk obudził przyjaciółki. Na  kanapie znajdowały się zwłoki kobiety, wyglądała jakby siedziała, ale w jej otwartych oczach widniał paniczny strach. W pobliżu ciała nie było żadnych śladów krwi, ani oznak świadczącego, że ktoś ją zabił właśnie tutaj.

- Trzeba powiadomić policję! – powiedziała łamiącym się głosem mama rudowłosej.

***

            Na przyjazd policji i służb, które miały zabrać ciało, trzeba było czekać prawie pół godziny. W tym czasie obie koleżanki szykowały się do szkoły, zadanie to było dość trudne, gdyż cały czas myślały o nieznajomej na kanapie i jej spojrzeniu.

- Jak to się stało? – zapytał jeden z funkcjonariuszy.

- Przyjechałam do domu nad ranem i zastałam tę kobietę – wskazała na miejsce gdzie jeszcze chwilę temu były zwłoki. - Stojąc w progu zapytałam na kogo czeka, jednak nic nie odpowiedziała. Zbliżyłam się do niej, a następnie dotknęłam jej ramienia i zaczęłam krzyczeć, była zimna – opowiedziała mama Katie.

- A wy? Co robiłyście w nocy? – zapytał drugi z policjantów.

- Po rozpętaniu się burzy, chciałam zrobić gorącą czekoladę – zaczęła Katie -  jednak zobaczyłam kogoś w oknie i obie zamknęłyśmy się u mnie w pokoju. Później ktoś przez długi czas dobijał się do nas, ale nic nie mówił. Wychodząc rano, znaczy jak obudził nas krzyk mamy, zobaczyłam dziwny napis na ścianie i od razu zeszłyśmy na dół.   

- A ty? Masz coś do dodania? – zapytał funkcjonariusz.

- Tak, moglibyście usprawnić działanie telefonów. Dzwoniłam wielokrotnie podczas gdy ten ktoś prawie wyważył drzwi. - odparła zdegustowana Lara.

            Pierwszy z mężczyzn pisał coś skrupulatnie w swoim granatowym notesie, a drugi natomiast udał się schodami na górę zobaczyć owy dowód. Technicy zabezpieczyli próbki ze ściany na której widniał napis, by wszystko dokładnie przebadać.

***

            Po przesłuchaniu, dziewczyny postanowiły iść do szkoły, może tam ich myśli podążałyby innym torem. Zamówiły taksówkę, ponieważ Katie ani jej mama nie były w stanie prowadzić samochodu, a jadąc autobusem spóźniłyby się jeszcze bardziej.

            Przyjaciółki dotarły do szkoły idealnie na przerwę, opuściły dwie pierwsze godziny, jednak Lara zdobyła usprawiedliwienia. Całe szczęście najbliższą lekcją miała być godzina wychowawcza, także istniała możliwość ucięcia sobie drzemki.

            - Chyba ktoś zapomniał szpachli na twarz zarzucić – skomentowała Elena widząc zmęczone twarze spóźnionych koleżanek z klasy. Akurat ta dziewczyna należała do tego typu co nadużywa solarium, utleniacza do włosów oraz kosmetyków do makijażu. Dodatkowo nie widziała nic poza czubkiem własnego nosa, przez co irytowała swoim zachowaniem wszystkich dookoła.

- Jesteś żałosna – skwitowała miedzianowłosa.

- Katie! Laro! Czekajcie – wołał Fabien biegnąc za dziewczynami, które szły pod salę lekcyjną – Hej, co wam jest? – zapytał.

- Ciężka noc – odpowiedziała Lara.

- Ale wszystko okej? Nie chce być niemiły, ale nie najlepiej wyglądacie – kontynuował.

- Spokojnie – rudowłosa uśmiechnęła się do chłopaka – najwyżej pożyczymy od Eleny trochę tynku – zażartowała.

Fabien do końca przerwy był pochłonięty pogawędką z dziewczynami, a raczej z Katie, gdyż Laryssa wolała podziwiać rysy twarzy i uśmiech bruneta. Tematy rozmów były różnorodne, zaczynając od jutrzejszej imprezy nawiązując do nowych produkcji filmowych, a kończąc na omawianiu fasonów ubrań z nowych sieciówkowych kolekcji. Z tym chłopakiem można było rozmawiać dosłownie o wszystkim, łatwość dialogu była nieopisana. Nie zmieniało to jednak podejrzeń Katie, martwiła się tym jak jej przyjaciółka zareaguje jeśli to wszystko okaże się prawdą. Bała się o kondycje psychiczną Lary oraz tego ile litrów ulubionych lodów blondynki jest w stanie pomieścić jej zamrażarka.

W trakcie zajęć miedzianowłosa zorientowała się, że nie ma w klasie Trevisa. Biorąc pod uwagę fakt, iż widziała go w lesie podczas napaści na kobietę… I w tym momencie Katie zrobiła się blada jak ściana co nie umknęło uwadze wychowawczyni.

- Coś się stało? – zapytała.

- Gorzej się poczułam, muszę wyjść odetchnąć świeżym powietrzem – wydusiła – Chodź – powiedziała ciszej do Lary.

Obie dziewczyny opuściły pomieszczenie i udały się do łazienki, ruda na wszelki wypadek sprawdziła czy toalety były puste. Nie chciała żeby ktoś usłyszał o jej podejrzeniach, które mogły ją wiele kosztować.

- Co jest? Byłaś blada jak duch – zaczęła blondynka.

- Chodzi o to, że… dzisiaj w szkole nie ma Trevisa, a ja go widziałam tamtego dnia w lesie. Przypomniał mi się krzyk tamtej kobiety i może to ona była dziś u mnie w salonie? Może Trevis jest w to zamieszany? On zauważył, że go rozpoznałam… A jeśli…jeśli…to on się dobijał?!

- O w mordeczkę – skwitowała – wiesz, że to ma sens… To co teraz robimy?

Dziewczyna przez dłuższą chwilę chodziła po pomieszczeniu, zastanawiając się co byłoby najlepszym rozwiązaniem. W końcu jeśli okazałoby się, że ma rację mogły być w olbrzymim niebezpieczeństwie. Musiały też mieć na taką ewentualność kogoś kto byłby wtajemniczony w całą akcję, lecz nie brał czynnego udziału.

- Na razie nic. Jeśli będzie coś nie tak, wówczas znajdziemy zaufaną osobę, która nam pomoże – oznajmiła Katie – a teraz wracajmy na lekcję.

***************************

Uff uff ufff, rozdział 3 już jest :) Pisany w nielicznych wolnych chwilach, zazwyczaj z oczami podtrzymywanymi na zapałkach po powrotach z sesji zdjęciowych. 

Chciałabym podziękować Wam za tak liczne odwiedzanie i komentowanie mojego bloga :) Liczę na to, że historia przypadła do gustu. 

Powstał Fanpage opowiadania >KLIK<  zachęcam do lajkowania :D

Pozdrawiam :)