Rozdział 1 cz.2

            Kiedy Fabien zaginął w tłumie ludzi, rudowłosa szturchnęła  Larę żeby wróciła już do świata żywych. Blondynka oblała się rumieńcem, co było u niej dość nietypowym zjawiskiem, wniosek z tej sytuacji mógł być tylko jeden aczkolwiek dziewczyna nie chciała tego głośno mówić.

- Ehkym - odchrząknęła - w takim wypadku zatrzymam się u ciebie Katie, ok? - zapytała żeby zręcznie zmienić temat. 

- Jasne - odparła - Ale czekaj... dobrze zrozumiałam, że ten mruk Trevis też będzie? 

- A przeszkadza ci? I tak jakoś za specjalnie się do nas nie odzywa – odparła Lara

Katie wzruszyła tylko ramionami i zaczęła w myślach wertować zawartość swojej szafy,  aby już zawczasu coś sobie przygotować. Zadzwonił dzwonek,  jednak przez dłuższy czas nauczycielka nie stawiła się pod salą, dlatego też przewodnicząca klasy poszła dowiedzieć się co mają zrobić

Jasnowłosa dziewczyna była tak zagłębiona w swoich myślach, że nie zauważyła nawet iż pewien blondyn o imieniu Jack próbuje do niej zagadać. Zdegustowany młodzieniec pomachał Larze przed oczami, osiągając tym zamierzony efekt.

- Co chcesz? – odburknęła.

- Pytałem się czy zrobiłaś już  makietę co mamy przedstawić na historii, bo kompletnie nie wiem jak się za to zabrać i… myślałem, że nooo….może jakoś mi pomożesz? – powiedział nieco speszony 

- Yyyy…

Niestety Lara nie zdążyła odpowiedzieć, gdyż  wróciła przewodnicząca z informacją, że nie opłaca się czekać 3 lub nawet 4 godziny na przyjazd następnego nauczyciela,  dlatego też całą klasą idą na wagary. Katie i Lara od razu wiedziały jak wykorzystać wolny czas przed weekendem.

- Wiesz  sorki ale dziś nie dam rady, muszę coś załatwić – powiedziała blondynka i wraz ze swoją przyjaciółką udały się w stronę wyjścia ze szkoły.

- Uważajcie lepiej – zabrzmiał głos Trevisa, który akurat mijał dziewczyny.

- Dzięki za troskę – odpowiedziała miedzianowłosa.

Obie dziewczyny wiedząc, że mają cały dzień wolny postanowiły pójść na spacer w okolice lasu za którym znajdował się stary zaniedbany cmentarz. Droga była dość długa i zajęła im sporo czasu, jednak obie szły z  zadowolonymi minami. W krzakach, które rosły na obrzeżach zagajnika coś się poruszyło, jednak żadna z dziewczyn się tym faktem nie przejęła  i dalej podążały przed siebie. Cisza i spokój nie trwały długo, kilka metrów dalej Lara dostrzegła jakąś postać, która chowała się za masywnym pniem drzewa. Dziewczyna miała przy tym wrażenie, że ten człowiek przyglądał im się. Nie widziała jednak zbyt wielu szczegółów przez co nie potrafiła określić czy go zna i dlatego też chciała dyskretnie obserwować nieznajomego. Postanowiła, że jeśli jeszcze raz go zobaczy powie o wszystkim Katie, a na razie nie chciała jej niepokoić.

- To co robimy z jutrem? Prosto po szkole jedziemy do mnie i w sobotę od razu na imprezę? – zapytała miedzianowłosa.

- W sumie czemu nie, będziemy mieć więcej czasu na wyszykowanie się – w tej samej chwili na twarzy blondynki pojawił się delikatny rumieniec, który sądząc po dzisiejszym dniu jest ściśle związany z imprezą oraz pewnym brunetem o imieniu zaczynającym się literą F .

Z krzaków ponownie dobiegł szelest, było to coś dużego,  a przynajmniej niezgrabnie poruszającego się w gęstwinach. Dziewczyny słysząc, że dźwięk łamanych gałązek jest coraz bliższy zatrzymały się i przygotowały do ucieczki.

- Katie… nie chciałam ci wcześniej tego mówić… ale ktoś nas chyba obserwował – powiedziała Lara

- I teraz mi to mówisz? TERAZ?! Nie mogłaś powiedzieć „wiesz co wracajmy”? A jeśli to jakiś psychol? Laro  wiesz, że jak będziemy już bezpieczne to ci nogi z dupy powyrywam i powieszę na ścianie?! –  gestykulacja dziewczyny w trakcie mówienia była dość obrazowa, a kolor jej twarzy stał się niemal czerwony ze złości.

- Bo pękniesz… - odparła zdegustowana Lara. 

Miedzianowłosa posłała swojej przyjaciółce karcące spojrzenie, nie rozumiała jak dziewczyna mogła ukrywać przed nią coś tak istotnego.

W krzakach znów coś się poruszyło, jednak zdawało się, że dźwięk dobiega z nieco dalszej odległości niż chwilę wcześniej. Obie przyjaciółki zaczęły się powoli wycofywać, nie chciały bardziej ryzykować biorąc pod uwagę, że do głównego deptaka miały kawałek i zapewne nikt nie przybyłby z pomocą.

Nagle w lesie rozległ się przenikliwy krzyk kobiety, nie należał on jednak do żadnej z przyjaciółek. Krótki lecz donośny dźwięk został nienaturalnie przerwany. Myśl która pojawiła się w głowie Katie mogła przedstawiać tylko jedną scenę. Sam fakt, że ktoś miał je wcześniej na oku przysparzał ją o dreszcze, a co dopiero ten przerażający dźwięk. Czy ten nieznajomy był napastnikiem lub nawet mordercą? A co by było gdyby one akurat tam były?

- Z której strony to dochodziło? I… to były tylko jakieś wygłupy… prawda? – zaczęła jąkać się rudowłosa.

Kilka metrów dalej zza drzewa wyłoniła się postać ubrana na czarno z zaciągniętym na głowę kapturem. Sądząc po postawie można było wnioskować, że jest to wysoki dobrze zbudowany mężczyzna. Jasnowłosa dziewczyna potrząsała za ramię swej przyjaciółki, która stała jak zahipnotyzowana.

- Katie do cholery, rusz w końcu swoją zacną dupę i spierniczaj!

Nieznajomy minimalnie odwrócił się w stronę wpatrzonej w niego dziewczyny i w tedy ona wydała z siebie dźwięk podobny do tego jaki wydaje topiąca się osoba.  Zobaczyła jego  szare, przenikliwe oczy i fragment nigdy nic nie zdradzającej twarzy. Jej przyjaciółka była zbyt zajęta próbą przebudzenia jej z transu  żeby mogła to dostrzec.

- To… to… Trev… - zaczęła jąkać dziewczyna.

Chłopak delikatnie się uśmiechnął czując swoją wyższość w obecnej sytuacji i ponownie zniknął w gęstwinach.

- Kto? – zapytała Lara

Jednak odpowiedzi na zadane pytanie już nie usłyszała...

************************************

Jupiii udało mi się jakoś stworzyć ten rozdział :) 

Mam nadzieję, że nikt nie doszuka się rażących błędów, a notka się spodoba. 

A teraz przysypiająca nad klawiaturą autorka życzy Wam miłej nocy.


Edit z dnia 05.09.2013: rozdział 2 jest już praktycznie skończony, zostały mi drobne poprawki przez co data publikacji ulega zmianie na 08.09 lub 09.09. 2013.